تاریخچه

در دهه ۱۹۳۰ تلاش های زیادی جهت ارتقای سطح خودکاری Automation فرایندهای جوشکاری زیرپودری الکتریکی انجام شد، ولی با توجه به محدودیت های ذیل انجام این کار برای فرایند جوشکاری الکترود دستی (SMAW) ناممکن تشخیص داده شد، زیرا:

با توجه به نارسانا بودن پوشش الکترود، تماس الکتریکی بین منبع تغذیه الکتریکی و الکترود ناممکن است.
کلاف نمودن الکترود موجب جدایش و ریزش پوشش آن می گردد.
تماس پوشش الکترود با قرقره های تغذیه کننده الکترود باعث خرد شدن پوشش می شود.

در سال ۱۹۳۲ در ایالات متحده آمریکا با مدفون ساختن قوس الکتریکی و الکترود کربنی در زیر پوششی ضخیم از پودر محافظ | Flux، فرایند جوشکاری زیرپودری ابداع شد که با ادامه تحقیقات، در میانه دهه ۱۹۳۰ به روشی اقتصادی جهت جوشکاری بدل گردید. امروزه در روش جوشکاری زیرپودری، اتصال فلزات توسط گرمای حاصل از قوس الکتریکی بین سیم جوش فلزی و قطعه کار انجام می شود. اتصال دو فلز به یکدیگر بدون اعمال فشار بوده و ماده پرکننده از ذوب سیم جوش و پودر محافظ تامین می شود.

وظیفه پودر محافظ

در این فرایند، پودر محافظ دارای سه نقش اصلی است:

محافظت از حوضچه مذاب
بهبود خواص مکانیکی
پایداری قوس

انواع روش های جوشکاری زیرپودری

روش نیمه خودکار | Semi-Automatic

در این روش جوشکاری با استفاده از تفنگ جوشکاری دستی که وظیفه انتقال الکترود و پودر محافظ را دارد، انجام می شود. تغذیه سیم جوش به صورت خودکار بوده و پودر محافظ تحت اثر نیروی گرانش از مخزنی مخروطی شکل و یا تحت فشار هوا توسط لوله به محل اتصال، انتقال می یابد. این روش اغلب جنبه آموزشی داشته و به منظور آشنایی فراگیران با کلیات این فرایند مورد استفاده قرار می گیرد.

روش ماشینی | Mechanized

جوشکاری توسط ماشین انجام گرفته ولی شروع، پایان، نظارت بر جوشکاری، کنترل سرعت و تنظیم متغیرهای جوشکاری توسط متصدی دستگاه (Operator) انجام می گیرد.

روش خودکار | Automatic

جوشکاری به روش خودکار توسط دستگاه و کنترل کننده های خودکار آن انجام می گیرد. در این روش اغلب چند دستگاه دارای یک متصدی (Operator) بوده که وظیفه نظارت، نگهداری و در صورت لزوم رفع عیب دستگاه ها را برعهده دارد.